Oglądając ten film miałem całe mnóstwo skojarzeń. Pomysłów na prowadzenie narracji jest tu zresztą tak, wiele, że po 10 minutach musiałem spauzować i zerknąć na imdb czy czasem nie oglądam dokumentu. Jak się okazuje obcujemy z kinem fabularnym, lecz przez większą część film wydaje się jakby była to autentyczna podróż ocalałego z morskiej katastrofy, po jego rodzinnym miasteczku, mająca ukazać reakcje ich bliskich. Przeplatają ją archiwalne nagrania oraz komentarze z offu. "Za tych, co na morzu" można więc położyć na półce z paradokumentami, bo nawet materiały odzwierciedlające teraźniejsze wydarzenia są ukazane przy pomocy rozedrganej kamery znajdującej się w środku akcji.
Najbardziej jednak "Za tych, co na morzu" przypominało mi "Cienką czerwoną linię" Malicka. Tak, wiem, że to zupełnie różne tematycznie kino! Mimo to, tak jak tam, tutaj też jest to leniwie płynący ciąg myśli bohatera słyszany w offie. Są one w podobny sposób przekazane (poetycki język) i również zahaczają o banał ("wierzę, że gdy czegoś bardzo pragniemy, może się to spełnić"). Taka forma bardziej sprawdza się w tematyce działa Paula Wrighta. Wrażliwa świadomość bohatera komponuje się z zimnymi barwami morskich fal i smutnym obrazem małej miejscowości.
Prawdziwą perłą jest zakończenie. Przynosi ono uderzenie, którego nie spodziewamy się po pozbawiającym nas nadziei toku filmu. Pomijając jego niejednoznaczność, cały kilmat puenty pasuje tu idealnie.